De Standaard brengt Lander van De Witte Liereman in beeld

Na lang twijfelen ging Lander toch in op de vraag van De Standaard om zijn carrière switch in beeld te brengen in de weekend/zomercategorie 'De Baanbreker'.

We willen jullie de schrijfkunsten van de vriendelijke journaliste niet ontnemen en daarom geven we hier het artikel (zonder foto's) mee. Voor het (betalende) artikel op de standaard kan je hier terecht.

DE BAANBREKER

Lander ruilde farmajob in voor veeboerderij: “Het karakter van een koe ontdekken maakt de bioloog in mij gelukkig”

Bioloog Lander Thyssen werkte vier jaar in de farma-industrie, tot op een kruispunt in zijn carrière plots het landbouwbedrijf van zijn schoonvader in beeld kwam. Samen bouwden ze De Witte Liereman om tot een bioboerderij. “Nu is het zwaar, maar binnen enkele jaren vind ik dit de beste beslissing van mijn leven.”

Maaike Van Melckebeke

“Eerlijk? Voor 2019 stond ik weinig stil bij het landbouwbedrijf van mijn schoonouders. Mijn vrouw en ik woonden in een huisje in Antwerpen- Berchem, met een klein tuintje. De kleinschalige familieboerderij in Oud- Turnhout was de plek waar we op bezoek kwamen, meer niet.

“Ik werkte op dat moment als clinical research associate (CRA) voor Valesta (nu Oxford Global Resources, red.), een bedrijf dat consultancywerk deed voor het farmabedrijf Novartis. Ik volgde klinische testen op in ziekenhuizen en bij artsen, in het kader van de ontwikkeling van medicijnen. Het was een uitloper van mij n opleiding als bioloog en mijn stage in fundamenteel onderzoek. Dat sprak me aan: ontdekken hoe ziektes ontstaan en in welke biochemische paden het misloopt. Maar de job lag me niet. Het was vooral uitvoeren en opvolgen, ik had zelf weinig in de hand.

Wie is Lander Thyssen?

•   35 jaar

•   getrouwd, twee kindjes van drie en vijfjaar

•   woont in Oud-Turnhout

•    bioloog van opleiding

•   werkte vier jaar in de farmasector, eerst als projectcoördinator klinisch onderzoek, later als clinical research associate

•    stapte in 2023 in het landbouwbedrijf van zijn schoonouders

“Na verloop van tijd ging ik opnieuw solliciteren. Op een bepaald moment — ik weet het nog goed — zat ik op een sollicitatiegesprek mijn motivatie toe te lichten voor een andere farmaceutische job, toen ik besefte: ik geloof dit zelf niet. Ik was bioloog geworden uit liefde voor dieren en, ook al klinkt het wat zweverig, om een positieve impact te hebben.

“In diezelfde periode kwamen er toevallig enkele dingen op mijn pad: mij n schoonvader die de omschakeling naar biologische landbouw maakte, een vriend die me vertelde over de opleiding bij Landwijzer (Vlaams

vormingscentrum voor- biolandbouw, red.) en een boek van Velt (ecologische beweging, red.) over de permacultuur. Dat triggerde iets.”

“Ik besefte hoe logisch extensieve landbouw (met zo weinig mogelijk gebruik van kunstmest of gewasbescherming, red.) is op arme zandgrond zoals in de Kempen, hoe een veeteeltbedrijf meer kan betekenen dan enkel melkproductie en dat ik als bioloog daarbij misschien ook een rol kon spelen.

“In 2019 ben ik gestart met het leertraject biologische en biodynamische landbouw. Het bedrijf van mijn schoonvader zat toen al in mijn achterhoofd, maar pas na veel gesprekken met vrienden en een babbel met een van mijn docenten, ben ik met een klein hartje naar Oud-Turnhout gereden met de vraag of ik misschien bij hen stage zou mogen lopen, gewoon om te zien of het mij zou liggen. Ze reageerden gelukkig positief. Richard, mijn schoonvader, is geen grote babbelaar, maar hij is ruimdenkend. De kans om zijn bedrijf door mij te laten voortzetten, in plaats van het te moeten verkopen aan iemand die hij niet kent, heeft hij met beide handen gegrepen.

Zeecontainer

“Eerst ben ik als stagiair op het familiebedrijf aan de slag gegaan. Na mijn opleiding hielp ik er een tijdlang als zelfstandige, om uiteindelijk in mei 2023 zaakvoerder te worden. Een landbouwbedrijf overnemen is niet evident. In pure ondernemerslogica is het gekkenwerk. Je hebt gigantisch veel kapitaal nodig en het risico is groot. Je kunt wel bij een bank gaan aankloppen, maar die zouden aandringen om op te schalen, en dat wilden we juist niet. Daarom hebben we de overdracht traag aangepakt, met veel goede wil langs beide kanten. Zo zijn mijn schoonouders nog steeds voor een groot deel eigenaar van de grond en het bedrijf.

 “De Witte Liereman was een typische eenmanszaak. Richard melkte zo'n veertig koeien en deed al het werk zelf. Ook al was het bedrijf officieel niet biologisch, zijn bedrijfsvoering stond er niet ver vanaf. Hij zette in op kwaliteit en op extensieve veeteelt. Dat zetten we verder. We telen ons eigen veevoeder en gebruiken enkel mest van eigen koeien. We laten onze grassen diep wortelen en zaaien mee cichorei en weegbree in: goed voor het bodemleven en gezond voor de dieren.

“En misschien nog het belangrijkste: we zijn gestart met ons eigen korte keten- verhaal. Wanneer koeien aan het einde van hun melkcarrière zijn, verkopen we zelf het vlees. We investeerden in een omgebouwde zeecontainer, waar we binnenkort zelf melk verwerken tot onder meer yoghurt en ijs. De coöperatie biomelk.be doet goed werk, maar om ons bedrijf ook economisch duurzaam te houden, willen we zelf meerwaarde creëren. Daarbij is het leuk om in direct contact te staan met de klant.”

“Deze manier van bedrijfsvoering ligt me. Ik geloof echt dat landbouw en natuur elkaar kunnen versterken. Landbouwers hebben een maatschappelijke rol. Pesticidevrije producten voor de lokale markt, maar ook een verantwoordelijkheid om de grond vol leven te steken voor volgende generaties en niet uit te mergelen. Zelfs in natuurbeheer kunnen we iets betekenen. Zo begrazen enkele ossen van ons nu het omliggende natuurgebied.

100 uur per week

“Het is plezant en uitdagend werk, maar het geeft ook veel stress. Het korte keten-project uitwerken, de vele investeringen, de wetgeving rond stikstof als een continue bedreiging... Op het moment dat ik het bedrijf overnam, was onze oudste zoon net één jaar oud. Ondertussen hebben we ook een dochtertje. Het is heerlijk dat ze hier kunnen opgroeien, maar de combinatie van een landbouwbedrijf en gezinsleven is een moeilijke evenwichtsoefening. Mijn vrouw is opgegroeid op een landbouwbedrijf. Haar enige voorwaarde voor dit plan was dat we het anders zouden doen dan de vorige generaties: meer tijd voor onszelf en de kinderen. Daar zijn we voorlopig nog niet. In een landbouwbedrijf kun je gemakkelijk 100 uur per week werken. Gelukkig kan ik op mijn schoonvader en schoonzus rekenen voor hulp.

“Het grootste plezier zit voor mij in kleine momenten. Op zomerdagen de zwaluwen die boven mijn hoofd scheren in de stal, vanuit mij n bureau puttertjes, sperwers of een koppel kerkuilen spotten in de tuin, het karakter van een koe ontdekken in kleine gedragingen. Dat maakt de bioloog in mij heel gelukkig. Op termijn wil ik een andere enthousiaste jonge boer de kans te geven om laagdrempelig in te stappen, zoals mij n schoonfamilie ook voor mij heeft gedaan. Dat maakt het een duurzaam verhaal, in alle betekenissen. Nu is het zwaar, maar ik ben ervan overtuigd: binnen een paar jaar noem ik dit de beste beslissing van mijn leven.

In de artikelenreeks ‘de baanbreker’ brengen we deze zomer het verhaal van mensen die hun beroepsloopbaan en leven helemaal hebben omgegooid.